Ervaringsverhaal: Volwassen en ataxie
COLUMN BURUGO
Gelukkig zie je ze steeds vaker, de onontbeerlijke rolstoeltoiletten. Als ik er één zie, krijg ik spontaan aandrang, vooral in een mij onbekende omgeving. Je weet namelijk nooit hoelang het duurt tot je de volgende tegenkomt. Als ik de deur wil openen, zit deze doorgaans op slot.
‘Bezet’ dacht ik de eerste keer dat mij dit overkwam, maar na drie kwartier begon ik toch te twijfelen. En terecht, zo bleek, want ik moest de sleutel ergens aan de andere kant van het gebouw gaan halen. Deze lag bij de kassa, waar een rij stond van 27 klanten, die allemaal cadeautjes hadden gekocht, welke uiteraard ingepakt moesten worden.
Waarom die toiletten op slot moeten terwijl er niemand op zit, is voor mij een raadsel.
Waarom die toiletten op slot moeten terwijl er niemand op zit, is voor mij een raadsel. Ik heb het wel eens ergens aan een medewerkster gevraagd en het antwoord luidde (ik citeer): ‘Anders gaan er steeds mensen op’. ‘Ja, dat heb je met toiletten’, dacht ik. Waarschijnlijk bedoelde ze mensen die er volgens haar niet op mochten omdat ze niet genoeg mankeren. Persoonlijk sta ik liever even te wachten op een illegale plasser, dan dat ik de halve zaak door moet op zoek naar de sleutel, die ik na afloop ook nog eens terug moet brengen.
Als ik dan de sleutel heb bemachtigd, draai ik heel voorzichtig de deur open, want er kan natuurlijk ook gewoon iemand binnen zitten. Eenmaal binnengekomen, schuif ik eerst even alle spullen opzij (stofzuigers, vuilnisbakken, strijkplanken, wasmanden ed.). Terwijl ik mijn behoefte aan het doen ben, hoor ik iemand aan de deur morrelen. Ik roep nog angstig dat het bezet is, maar de schoonmaakster staat al binnen en kijkt verbaasd naar deze indringer. Als ik mijn excuses heb aangeboden voor het ongevraagd betreden van haar schoonmaakhok laat ze mij morrend gaan.
Voor straf heb ik mijn handen niet gewassen, dat zal ze leren!
