Codista, in de rij staander
De meivakantie 2017 nadert.
Bijna heel Nederland gaat op reis en Schiphol verwacht één grote drukte. Op de radio hoor ik dat er wordt gevraagd om ruim 3 uur voor vertrektijd op de luchthaven aanwezig te zijn vanwege extreem lange wachttijden. Anders mist u mogelijk uw vliegtuig! wordt er dreigend aan toegevoegd om de wachtrijbereidheid bij reizigers te verhogen.
Wachttijden! Wachttijden! WACHTTIJDEN! WACHTTIJDEN! galmt het in mijn hoofd.
Als één groot schrikbeeld krijg ik een flashback van het aantal wachtrijen waarin ik de afgelopen periode rond de paasdagen en meivakantie heb gestaan. Bij de slager stond ik in de kortste. Ik had op een doodnormale dag slechts 9 klanten voor me, die een totale wachttijd van 18 minuten opleverde.
Bij de bakker duurde het maar liefst 24 minuten voor we ons van tevoren bestelde brood en taart in onze handen gestopt kregen. Daarna duurde het nog eens 7 minuten voor we bij de kassa konden afrekenen. Al die tijd stond er een nerveuze wat oudere man achter ons te dringen. Hij moest bij de koekjes zijn, dus als wij even een klein stukje wilde doorlopen? Hij keek wat verdwaasd uit zijn ogen en had totaal niet in de gaten dat ook wij in een rij op onze beurt stonden te wachten.
Leed hij aan het inmiddels overbekende wachtrijsyndroom, dat onze lichamelijke gesteldheid probeert te beschermen tegen ernstige oververhitting door stress? Een stress die mogelijk resulteert in een driftig waas voor onze ogen en een doelgerichte run naar voren?
Ik voelde de man diverse malen tegen mijn rug aanstoten, dus het moest dat syndroom wel zijn.
Na de paasdagen waren wij dan ook gewoon aan een vakantie toe en vertrokken naar de Hoge Veluwe om de drukte op Schiphol te vermijden. Maar helaas er waren er meer die dat plan hadden opgevat, gezien de wachtrij bij het loket van het Kröller-Müller museum en bij paleis het Loo.
Wat zorgt er toch voor dat we zo lijdzaam in elke rij – die voor ons opdoemt – gaan staan wachten? Als slachtvee, klaar voor wat op ons wacht! Nou wat op ons wacht?! Waarvoor ik wacht, zul je bedoelen.
Ik ben hier niet, zoals de grammatica ons leert, het onderwerp maar het lijdend voorwerp.
Ik voel in dergelijke situaties mijn irritatie over het nodeloze wachten stijgen. Is het onze opvoeding tot gehoorzaamheid, die ons zo lijdzaam en gehoorzaam heeft gemaakt? Die ervoor zorgt dat we onze irritatie bijna moeiteloos in toom weten te houden? vraag ik me af.
In mijn ochtendblad las ik een artikel over een man die zich in Italië aanbiedt om in jouw plaats in de wachtrij te gaan staan. Dat kost je slechts € 10 per uur. In Italië zijn er al ruim 70 zogenoemde codista’s, die hiermee hun brood verdienen. ‘Het moet niet gekker worden,’ dacht ik bij het lezen van dit artikel. Ik besefte me met enige schaamte, dat we inmiddels zulke kuddedieren geworden zijn, dat we zonder enige vorm van verzet ons aansluiten in elke rij die voor ons opdoemt. We staan zelfs uren van te voren op om als een van de eerste mensen in de rij te mogen staan voor een aanbieding bij de Aldi.
Maar waarom eigenlijk? Zijn die rijen dan echt niet op te lossen? Moeten we er maar mee leren leven? Gaan we in Nederland ook mensen krijgen die zich aanbieden als codista?
Ik begreep uit dat artikel dat een van die codista’s in Italië zelfs workshops geeft aan mensen die willen leren hoe je het beste zonder stress in een wachtrij kunt staan. Een compleet verkeerde en waanzinnige ontwikkeling.
Weet u nog wat eigenlijk nog het ergste is in dit geval?
Dat zijn degenen die verantwoordelijk zijn voor al deze wachtrijen, maar hun verantwoordelijkheid niet nemen om die rij van als slachtvee wachtende mensen op te lossen. Dat kunnen ze doen door niet meer klanten toe te laten dan ze aankunnen of maatregelen te nemen om de doorstroom te verbeteren. In plaats daarvan hoor ik echter allerlei smoesjes over procedures, uitleg over bureaucratie en onze veiligheid, waarmee wordt gesuggereerd dat wachten echt onoverkomelijk is. Of die zogenaamd verantwoordelijke instellingen verhogen de prijzen vanwege een schaarste in het aanbod, wat kuddedieren nog meer bereid maakt om in de wachtrij te blijven staan.
Wat vind jij ervan? Gaan we stoppen met het lijdzaam in de rij staan? Lopen we voortaan weg uit de rij? Of oefenen we druk uit door gewoon door te lopen, terwijl we ons ongenoegen uiten of er een chaos van maken?
Let de komende tijd goed op. Bent u toch ergens in een rij beland en ziet u iemand uit de rij stappen en vertrekken. Of ziet u iemand die in de rij begint te dringen en paniek te veroorzaken? Dan heb je het genoegen mij te ontmoeten. Of iemand die het met me eens is en deze blog heeft gelezen.
Ik ben het eindeloos en nodeloos wachten in ieder geval meer dan zat.
Gerard Kulker
