Leven in Coronatijd

Ervaringsverhaal: Een volwassene met Ataxie

VERSLAG DOOR HERMINE OLDHOFF

Natuurlijk besef ik dat dit een nachtmerrie is voor de meeste mensen.Je zult maar alleenstaande moeder zijn en 3-hoog achter in Amsterdam wonen. Je zult maar net je eigen nagelstudiootje zijn begonnen, waar je al je spaargeld in hebt gestopt.

Je zult maar een jaar lang dingen geregeld hebben voor je bruiloft. Je zult maar een demente moeder in een tehuis hebben of een zoon met het syndroom van Down. Je zult je vriendin maar verliezen en niet naar de uitvaart mogen. Ik heb zo’n vreselijk medelijden met al deze mensen. Mensen die hun inkomen of zelfs hun baan verliezen. En wat als je thuis geen veilige basis is? Afschuwelijk om te bedenken.

En ineens dat vernietigende oordeel; ‘We denken dat je dit werk niet meer aan kan’. Bam!

Ruim twee jaar geleden werd ik afgekeurd. Het hele proces kwam voor mij zeer plotseling, ik was er niet op voorbereid. Had van hogerhand nooit gehoord dat ik misschien eens wat rustiger aan moest doen. Integendeel. En ineens dat vernietigende oordeel; ‘We denken dat je dit werk niet meer aan kan’. Bam!

Het eerste half jaar was prima. Eindelijk kon ik al die verloren slaap inhalen en al die klusjes doen waar ik nooit aan toe was gekomen. Collega’s kwamen koffiedrinken. En ik ging trainen om een langgekoesterde wens in vervulling te laten gaan; een voettocht naar Santiago de Compostella.

Maar toen ik daarvan terug kwam, begon mijn wereld af te brokkelen. Mijn achterstallige klusjes waren wel zo’n beetje klaar en ik was nu ook wel uitgeslapen. Mijn ex-collega’s hoorde ik niet meer. Nadat ik 12 jaar nauw met ze had samengewerkt was ik uit hun systeem verdwenen. Ik zat thuis en verveelde me niet maar voelde me zo nutteloos. Al mijn leeftijdgenoten werkten en ik deed niets zinvols meer. Ik had ook niks meer te vertellen want wie wil nou horen dat je de badkamer hebt schoongemaakt en een boek hebt uitgelezen? Eerst was ik grootgezinsmanager met een baan en nu helemaal niets meer.

Het kostte me heel veel inspanning, therapie, yoga, sport, een begripvolle echtgenoot en zelfs medicijnen om mezelf weer terug te vinden, maar na twee jaar durf ik te zeggen dat ik weer op het goede spoor ben. Ik heb enkele zinvolle bezigheden gevonden, waar ik ook echt met een klein beetje trots over vertel.

Het kostte me heel veel inspanning, therapie, yoga, sport, een begripvolle echtgenoot en zelfs medicijnen om mezelf weer terug te vinden, maar na twee jaar durf ik te zeggen dat ik weer op het goede spoor ben.

Maar ik heb ook geaccepteerd dat de boog lang niet altijd gespannen kan staan (dan had ik wel kunnen blijven werken) en ben niet meer razend op mezelf als ik een dag niets doe. Of twee dagen. Ik vermaak mezelf en maak mezelf een heel klein beetje nuttig. En verder geniet ik vooral weer van alles wat ik heb.

En toen brak de coronacrisis uit en heel veel mensen raakten (terecht) in paniek. Maar ik besef alleen maar hoeveel geluk ik heb. Ik ben inmiddels getraind in het thuis zitten en mezelf vermaken. Ik heb geen zorgen om mijn baan of inkomen. Ik kèn geeneens iemand met Corona. Als ik mijn baan nog had gehad, had ik door moeten werken en was met veel mensen in aanraking gekomen, nu kan ik thuisblijven. Ik woon prachtig met veel land en dieren om het huis, dus thuisblijven is geen straf.

Mijn man moet thuiswerken, dus ik ben niet meer de hele dag alleen. Ik kan nog steeds doen wat ik het liefste doe, uren ronddwalen in een verlaten bos. Maar het gelukkigst ben ik met het feit dat ik weer gelukkig kan zijn.

Tip van Hermine Oldhoff


Soms lukt werken niet meer en voel je je niet meer nuttig. Weet dan dat je na een poosje weer je draai vindt en een nieuwe balans zult vinden.

————–
Stel jezelf doelen met behulp van een lijstje met kleine en grote doelen. Na een dag kun je wat doelen wegstrepen en dat geeft je een goed gevoel. Het lijstje hielp mij uit mijn depressie. Soms maak ik nog zo’n lijstje als ik het even niet meer weet.

—————

Probeer gelukkig te zijn met de kleine dingen in het leven en daar van te genieten.

—————

Accepteer dat de boog niet altijd gespannen kan staan.

Download dit verhaal als pdf.

Wil je dit verhaal graag downloaden om op te slaan of te printen?

Pin It on Pinterest