Genieten we nog wel van onze zegeningen?

Hoe vergaat het jullie de laatste tijd als je ’s morgens de krant openslaat?

Zien jullie dan ook allerlei onheilsvoorspellingen op jullie afkomen zoals:

‘Het is veilig, maar de kans op een ongeluk is nooit nul’

‘Cyber aanval op Nebu is twee weken verzwegen’

‘Met duurzame landbouw is de natuur juist niet beter af’

‘Je kunt de wereld niet meer opdelen in goeden en slechteriken’

Dit is een greep uit de kopteksten van hedenmorgen, 5 april 2023, uit het Algemeen Dagblad.

Niet direct koppen om vrolijk de dag mee te beginnen.

Het is ook niet toevallig dat we vandaag een dag met slechte krantenkoppen hebben. Het is mijn ervaring dat ik iedere dag wel een dergelijke samenstelling kan maken.

Overigens ben ik iemand die trouw, dagelijks de krant doorbladert en een aantal artikelen uitvoerig lees. Ik ben een zogenoemde ‘koppensneller’. Oftewel: ik lees de koppen, opzoek naar de stukken die mij interesseren.

Om eerlijk te zijn raak ik bij het lezen van de krant steeds meer ontmoedigd. Om die reden ben ik al een keer van krant gewisseld. Maar dat heeft mij niet meer leesplezier opgeleverd. De krant lezen blijft vooral een confrontatie met ‘kommer en kwel’.

Nu mag ik daarbij optekenen, dat ik door mijn omgeving zeker niet wordt beschouwd als een ‘zwartkijker’. Eerder prijst mijn omgeving mijn veelal positieve insteek en enthousiasme om dingen te ondernemen.

Jullie begrijpen dat ik vanuit dat gemoed graag iets aan die ‘zwartkijkerij’ zou willen doen. Maar wat dan?

We hebben immers kortgeleden ook in de krant kunnen lezen dat wij Nederlanders ons een van de gelukkigste mensen vinden op deze wereld. Vluchtelingen komen maar wat graag hiernaar toe om deel te nemen aan onze rijke economie. (Was dat ook niet een probleem?)

Is het dan niet waar dat de scholen onze kinderen ’s middags van een gezonde maaltijd moeten voorzien? Of dat het Rode Kruis een actie is gestart om geld op te halen om Nederlandse gezinnen gezond te laten eten voor € 12,50? Of heeft Amnesty International ons land aangeklaagd vanwege slechte zorg voor aan ons toevertrouwde vluchtelingen? Of is het aantal mensen dat van de voedselbank gebruik moet maken niet schrikbarend toegenomen?

Of bevestigd dat gewoon mijn inleiding dat we onze zegeningen niet meer weten te tellen of te waarderen?

Om eerlijk te zijn heb ik het idee dat we overvoerd worden met allerlei soorten nieuws. Daartussen schuilt zoveel ogenschijnlijk tegenstrijdig

nieuws, dat we gewoon zo nu en dan de weg kwijtraken. Echt niet meer weten wat goed voor ons is. Of waar of niet waar.

We hebben immers kortgeleden ook in de krant kunnen lezen dat wij Nederlanders ons een van de gelukkigste mensen vinden op deze wereld.

Neem bijvoorbeeld de discussie over de 0 % BTW voor groente en fruit. Als inzet om mensen gezond te laten eten. Gewoon een doelgerichte poging om ervoor te zorgen dat gezond voedsel makkelijker financieel bereikbaar wordt. Zo even te regelen zou je zeggen toch.

Maar dan staan er mensen op, die het begrip fruit gaan oprekken. Die zich afvragen of die 0% ook moet gelden voor aardbeien jam? Vruchten smoothies? Appelsiroop en -moes? Limonadesiroop? En ga zo maar door. Of telt voor de laatstgenoemde juist dat er te veel suikers en conserveringsmiddelen zijn toegevoegd, wat weer anders werkt voor onze gezondheid?

Dit alles met als gevolg dat de overheid vindt dat de regeling te ingewikkeld gaat worden en de 0% BTW op de lange baan geschoven moet worden. Waarbij ik dan het gevoel krijg dat dit het proces is dat er in onze huidige tijd voor zorgt dat alles blijft zoals het was. Of nog erger: dat er nieuwe ingewikkelde regels bijkomen, die niemand meer begrijpt.

Hadden we het niet gewoon over vers fruit en verse groenten?

Nu vragen jullie je waarschijnlijk af of ik de titel van mijn blog ga bevestigen of zal tegenspreken. En hoe we bij een bevestiging, het mogelijk kunnen maken om weer van onze zegeningen te gaan genieten?

Het voorbeeld over hoe we weer oog kunnen krijgen voor onze zegeningen, ontdekte ik kortgeleden in het programma: ‘Het echte leven in de dierentuin’. In een dierentuin is een girafje geboren, dat achterblijft in haar ontwikkeling. Haar zusje, dat een jaar later is geboren, is inmiddels groter dan dit girafje. Om die reden wil men weten of dit girafje iets mankeert en wat de verzorgers daaraan kunnen doen?

Er moet daarom een röntgenfoto van het skelet van de giraf worden gemaakt om te kunnen zien wat er misgaat bij de groei van dit girafje.

Al kijkend vroeg ik me af of er behalve het te klein blijven nog andere aanwijzingen waren dat er iets mis kon zijn? Temeer omdat het maken van de röntgenfoto gezien de schrikachtigheid van giraffen, niet zonder gevaar was. Een röntgenfoto onder narcose was geen optie, omdat het risico op overlijden te groot was.

Daarnaast weet iedere vader en moeder vanuit hun bezoek met een baby aan het consultatiebureau dat weinig kinderen de gemiddelde groeilijn van een baby’s volgen. Dus hoe ligt dat bij giraffen baby’s?

Daarbij kwam de vraag bij me op: Hoe perfect en voorspelbaar willen wij dat het leven is?

Gelukkig kon de röntgenfoto zonder al te veel problemen worden gemaakt. Vanuit de uitslag bleek dat het skelet geen afwijkingen vertoonde. Er was daar dus niets aan de hand. Mogelijk kennen giraffen ook dwerggroei?

Tijd voor een feestje, wilde ik gaan zeggen. Maar dat bleek te vroeg gejuicht. Mogelijk kon er een andere oorzaak zijn voor het achterblijven in

haar ontwikkeling. Wat kon worden uitgesloten met een afname van wat bloed. Met opnieuw hetzelfde risico als bij de röntgenfoto.

Maar waar de röntgenfoto met een verborgen camera kon worden genomen, moest de bloedafname fysiek door een verzorger worden afgenomen. Dat ging daardoor bijna mis omdat het girafje te onrustig werd van de nabijheid van de verzorger, die het bloed moest afnemen. Maar gelukkig werd het eind goed al goed. Het bloed kon worden afgenomen en opnieuw bleek dat er niets met het girafje aan de hand was.

Weer was er geen tijd voor een feestje, want er waren nu wel wat dingen uitgesloten, maar het girafje bleef te klein. Dus er kon nog steeds iets zijn. Maar wat?

Na het programma was mij duidelijk hoe wij als mens vastzitten aan onze wensen van perfectie en maakbaarheid. Dat alles overigens in de wetenschap dat perfectie als maatstaf niet bestaat. In de natuur en het leven zijn er geen vaststaande normen voor perfectie. Perfectie is een gevoel Wat wil zeggen dat we in hoge mate tevreden zijn, omdat datgene waar het omging naar onze verwachting heeft plaatsgevonden.

Voor de maakbaarheid van het leven gaat hetzelfde op. Ons leven is beperkt maakbaar, omdat we niet alles optimaal kunnen beïnvloeden.

We zullen dus opnieuw moeten leren het leven te aanvaarden zoals het nu eenmaal gaat. Waarbij we dankbaar onze invloed gebruiken om dingen waar mogelijk beter te maken. Daar waar dat ook binnen onze macht ligt om die te beïnvloeden. Alleen op die manier vinden we de ruimte om te genieten van onze zegeningen, waar dingen onze verwachtingen te boven gaan. Te genieten van het leven zoals het is met zijn wonderlijke wendingen en onverwachte mogelijkheden.

Gerard Kulker, voorzitter

Pin It on Pinterest