Blog van de voorzitter ‘Zorgkosten”

Zorgkosten, kan het wat minder?

Ik maak onderdeel uit van grote groep, die zorg draagt voor de vergrijzing in Nederland. Daarbij mag je mij niet rekenen onder de zorgmijders, dus als er iets aan de hand is raadpleeg ik zo nodig een arts. Van de groep die solidair meebetaalt aan de zorg voor mensen die het qua gezondheid minder getroffen hebben, ben ik met het stijgen der jaren langzaam overgegaan naar de groep die meer zorg nodig hebben en een onevenredig deel van de zorgkosten voor hun rekening neemt.
Of ik me daarover schuldig voel? Natuurlijk niet. Jaren heb ik premie betaald voor de groep die minder gezond was dan ik en dat heb ik graag gedaan. Nu ben ik dus aan de beurt. Daar komt bij dat wanneer ik de premie die ik jaarlijks betaal bij elkaar optel plus mijn eigen risico, constateer dat mijn zorgkosten minder zijn dan ik heb betaald.
Met Prinsjesdag hoorde ik wel het gevolg van mijn ouderdom. Het volgend jaar gaat de zorgpremie opnieuw omhoog. De zorgkosten blijven stijgen.
Nu bezocht ik de afgelopen week de gehoorspecialist voor een gehoortest, omdat mijn omgeving in toenemende mate begint te klagen dat ik hen teveel vraag wat ze gezegd hebben. Achteraf gezien moet ik ze nu gelijk geven. Mijn gehoor is inderdaad onder de maat.
Mijn rechteroor zit 53% onder de norm en mijn linkeroor 35%. Er is dus sprake van een asymmetrische gehoorstoornis. Voor een dergelijke stoornis is een verwijzing naar de KNO-arts nodig, die ik via de huisarts moet aanvragen.
Overigens heb ik geluk, want mijn linkeroor valt nog net binnen de norm. Die is 35%. Dus één procent minder en mijn linkeroor had niet in aanmerking gekomen voor een hulpmiddel.

Na thuis een kopie te hebben gemaakt van de gehoortest ging ik direct naar de huisarts en verzoek de assistent om een verwijsbriefje.
Ze maakt mij duidelijk dat zij daarover de huisarts moet raadplegen en dat ik daarna of een afspraak bij de huisarts zal krijgen of een verwijsbriefje. Op mijn vraag wanneer duidelijk is wat het wordt, vraagt ze mij of ik aan het eind van de week kan terugbellen. Eerder kan niet, want het is momenteel zo druk in de praktijk.
Hoewel ik geen patiënten in de wachtkamer zie zitten en net getuige was van een uitgebreid gesprek tussen de huisarts en zijn assistente, geloof ik haar op haar woord.

Wel begon er bij mij iets te dagen.
Zo vroeg ik me af: als de regels voor een verwijzing zo goed geregeld zijn, waarom moet dat dan nog via de huisarts, die al omkomt in zijn werk. Een kortere lijn kan toch de nodige ziektekosten en werkdruk besparen?
Datzelfde gaat op voor mijn jaarlijkse bezoek aan de oogarts. Waarom moet ik daarvoor tegenwoordig iedere keer een verwijsbrief bij de huisarts halen? In het verleden was dat op grond van mijn diagnose niet nodig. Voor hoeveel mensen gaat dit op? En hoeveel kunnen we besparen bij een andere minstens net zo goede regel?
Is er in de zorg sprake van wantrouwen naar elkaar en is er daarom zoveel controle nodig? Maar dat wantrouwen is toch ongegrond als je weet wat er tegenwoordig aan regels wordt gesteld aan professionals om hun beroep te mogen uitoefenen. Regels aan praktijkuren, bijscholing enzovoort.
Wat zou er gebeuren wanneer die controle van professionals in handen van de patiënten komt? Als patiënt krijgen we met enige regelmaat een enquête over hoe wij de zorg ervaren. Als die feedback serieus wordt genomen, dan zou dat mogelijk voldoende zijn. Bovendien verstevigt dat de rol van de patiënt en de regie over zijn eigen leven en ziekte.
Volgens mij kan er dus aardig wat kosten in de zorg bespaard worden als we uitgaan van de professionele kwaliteit van medici en aanverwante beroepen. Vooral als we daarnaast de patiënt in de rol van kwaliteitsbeoordelaar zetten. Door het terugdringen van de bureaucratie in de huidige werkwijze wordt het werk voor iedereen bovendien een stuk aangenamer en krijgen professionals de verantwoording en waardering die ze verdienen.

Gerard Kulker
Voorzitter

Pin It on Pinterest