Het jaar loopt langzaam naar zijn einde.
Straks wordt het oude jaar met daverende knallen en schitterend vuurwerk ‘aangespoord’ om in het niets te verdwijnen. Daarna resten ons alleen nog onze herinneringen aan het jaar 2017. Dit jaar mag het trouwens nog, zelf vuurwerk afsteken. Maar de laatste jaren komt er steeds meer verzet tegen. Het zou te gevaarlijk zijn. Jaarlijks vallen er teveel gewonden bij het afsteken van het vuurwerk, waarbij het de norm lijkt dat ieder slachtoffer er één teveel is. Daar komt bij dat er steeds meer illegaal en zwaar vuurwerk op de markt wordt gebracht. Vooral het knalvuurwerk en de vuurpijlen liggen onder zware druk.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik al een aantal jaren geen vuurwerk meer afsteek. Niet dat ik bij de groep hoor die het wil verbieden, maar meer omdat ik er het geld niet langer voor over heb. Wel kan ik ieder jaar nog genieten van mijn kleinkinderen, die elk jaar met sterretjes, trektouwtjes en knalerwten actief zijn. Dat roept bij mij weemoed op naar de tijd dat ik zelf nog met vuurwerk actief was. Als jochie met een bus en karbiet en later met knalvuurwerk en met pijlen. Ik geef het eerlijk toe, met vuurwerk word ik een ander mens. Ik raak dan in een soort extase, waardoor een van mijn vuurpijlen soms de verkeerde kant op schiet. Een buurman moest zelfs voor mijn afgestoken vuurwerk naar binnen vluchten.
Maar toch heeft het wat, zo’n traditionele gewoonte om te laten horen dat je nog bestaat. Je boze geesten en gedachten op de vlucht te jagen met hevige knallen!
En boze geesten waren er nogal wat in 2017.
De terroristische aanslagen, die in Europa de nodige slachtoffers opeisten. De russen, die de verkiezingen in de Verenigde Staten zouden hebben beïnvloed. De terugkeer van de koude oorlog tussen verschillende landen, die elkaar opnieuw met een nucleaire oorlog bedreigen.
De miljoenen mensen over de hele wereld, die voor oorlog op de vlucht moesten.
Over het geheel genomen leven wij dan in een gezapig landje. Wij winden ons vooral op over de toenemende problemen in de zorg. Over Gordon, die toch niet is gaan trouwen. Zaken die nauwelijks opwegen tegen de hiervoor genoemde kwesties.
Maar ondanks dat hebben wij ook last gehad van een code rood of oranje. Vanwege het weer vooral en een enkele keer vanwege een terroristische dreiging. Wij worden eerder meegesleept in een wereldwijde milieu verontreiniging en oorlogen. Kunnen wij niet beter de wereld meeslepen in ons geluksgevoel. Want daar schijnt niets mis mee te zijn. Dat zou moeten lukken, in de wetenschap dat Nederland in het verleden een van de invloedrijkste landen ter wereld was.
Hoewel nu ik daarover begin, bedenk ik dat dat een tijd was waarover wij niet vaak genoeg onze excuses kunnen aanbieden. De reden dus waarom we ‘zwarte piet’ hebben moeten inleveren. En daarmee weet ik het ineens weer. 2017 was vooral het jaar van de verwarring. Verwarring over of er meer geld moet worden vrijgemaakt voor onze defensie. We nauwelijks rente krijgen over ons spaartegoed en er misschien wel voor moeten gaan betalen, omdat de bank zo vriendelijk is het voor ons te ‘bewaren’. (Ook een vorm van de verwerpelijke derivaten?) De afschaffing van de dividendbelasting. Dus Nederland als belastingparadijs, behalve voor zijn inwoners.
Ik begin zo langzamerhand in de stemming te komen om vuurwerk te gaan afsteken. Mogelijk word ik door die daverende knal wakker en blijkt de wereld toch mooier dan al die muizenissen in mijn hoofd.
Gerard Kulker
Voorzitter ADCA Vereniging
