Blog van de voorzitter “Een herinnering, die blijft . . .”

Een herinnering, die blijft . . .

Het is herfst geworden om ons heen. Wel een mooie herfst met de zon hoog aan de hemel. De zon kleurt de herfst nog mooier. Bladeren worden goudgeel of felrood. Op de grond vinden we eikels, kastanjes, beukennootjes en andere zaden, die zich opmaken om na een nog komende lange winter in het ontluikende voorjaar nieuw leven te brengen. Een mooie symbolische cyclus van hoe het leven in elkaar zit.
Dat gevoel over de cyclus van het leven wordt anders als het een van onze dierbaren in onze omgeving treft. Vooral omdat we tegenwoordig vooral gericht zijn op een maakbare samenleving, waarin we doen alsof we alles kunnen beheersen, mooi en beter maken.
Zo ontkennen we de levenscyclus tot op het moment dat we eruit worden gerukt door het overlijden van een van onze dierbaren.

Zo bracht het overlijden van Yvonne Lutzke mij terug in de realiteit van haar levenscyclus. Yvonne was een opgewekte en enthousiast mensen mens. Ze had oog en aandacht voor anderen en zette zich onder andere in voor de ADCA Vereniging. In het bestuur, op de beurs en onlangs nog tijdens de lotgenoten vakantie was ze actief om het anderen naar de zin te maken.

Daarnaast was ze in het voorjaar vooral druk met de film ‘Leven met ADCA’, die op de familiedag in september in première is gegaan. In juli sloot ze haar werkzaamheden voor de film af en droeg alles aan mij over. Het was nu zover dat de film zonder haar inzet verder kon worden afgerond. Ik weet niet of ze toen al iets heeft voorvoeld? Ze droeg aan mij iets over waar voor mijn gevoel haar hart lag. Daarom wil je dan ook tot het laatst doorgaan, tot de première dus.
Maar Yvonne was overduidelijk. Haar werk zat erop.
De maand daarop hoorde ik dat Yvonne ongeneeslijk ziek was en zou gaan overlijden.

Afgelopen zaterdagmiddag was de ceremonie waarin wij afscheid namen van Yvonne op de natuurbegraafplaats de Maashorst in Schaijk. Vanuit de persoonlijke verhalen maakte ik toen kennis met andere delen van het leven van Yvonne. Van haar leven met Heleen, haar levensgezellin en hun laatste weken samen. Van haar petekinderen, die zo hebben genoten van een wel heel bijzondere peettante. Haar hartsvriendinnen met wie ze yoga beoefende en haar spirituele gaven deelden. Haar werk voor de bewoners en cliënten van Sherpa. En niet te vergeten haar samenwerking met haar collega’s.

Hoe abrupt haar leven is doorbroken, werd in beeld gebracht door twee dames, die de toekomstige medebewoners hadden moeten worden in de nieuwe leefgemeenschap waarvan Yvonne dit jaar deel zou gaan uitmaken. Helaas zijn al die plannen niet verder gekomen dan het delen van het plezier om samen aan een nieuwe toekomst te bouwen. Een beloftevolle samenwerking die, met de ziekte van Yvonne, abrupt tot een einde kwam.

Hoeveel moeite moet het haar gekost hebben om die toekomst los te laten en te aanvaarden dat ze ongeneeslijk ziek was en ging overlijden. Wat een omschakeling om dan te kunnen zeggen: Ik heb een mooi leven gehad. Het is genoeg zo!
Het is een omdraai die bewondering opwekt. Bewondering voor het aanvaarden van wat het leven je brengt. Niet je erbij neerleggen, maar actief de tijd die je rest nog gebruiken om ‘de losse eindjes’ af te ronden, zoals Yvonne dat noemde.

En zo waren we voor de laatste maal bij elkaar met Yvonne Lutzke.
Deelden onze herinneringen met elkaar. Herinneringen aan een vrouw met pretlichtjes in haar ogen, die ons nog lang zullen bijblijven.
Een vrouw die erin slaagde het leven te nemen zoals het kwam. Die zich daar niet bij neerlegde, maar wel wist waar het niet anders kon dan loslaten, afronden en aanvaarden dat het nu eenmaal zo is.
Ons achter latend met onze herinneringen, gedachten over wat we samen nog hadden kunnen of willen doen. Worstelend met het haar loslaten. Het aanvaarden dat alleen onze herinneringen aan haar blijven.

Gerard Kulker

Pin It on Pinterest